خشم، اغلب در روابط عاشقانه به عنوان تهدید دیده می‌شود؛ اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که خشم به خودی خود مشکل‌آفرین نیست. آنچه تفاوت واقعی را ایجاد می‌کند، شیوه مدیریت آن است.

جان گاتمن (John Gottman)، روان‌شناس برجسته روابط زوجین، در یک مطالعه شش ساله روی ۱۳۰ زوج دریافت که میزان خشم میان زوج‌های موفق و زوج‌هایی که رابطه‌شان پرتنش است، تفاوت چندانی ندارد. تفاوت اصلی در نحوه برخورد با خشم است؛ زوج‌های موفق یاد گرفته‌اند که خشم خود را به شکلی سازنده هدایت کنند، در حالی که زوج‌های دارای مشکلات، اغلب اجازه می‌دهند خشم به دعوا، فاصله و آسیب عاطفی منجر شود.

این مطالعه در یک آزمایشگاه ویژه در دانشگاه واشینگتن در سیاتل انجام شد که به «لابراتوار عشق» مشهور است؛ زوج‌ها در محیطی طبیعی‑نمای شبیه به خانه‌ دعوت شدند تا چند روز را مثل تعطیلات با هم بگذرانند و رفتارشان ضبط شد.

مطالعات گاتمن نشان می‌دهد که حدود ۷۰٪ زوج‌های موفق پس از بروز خشم، به گفتگو و حل مسئله می‌پردازند، اما ۸۰٪ زوج‌هایی با روابط ضعیف اغلب با سرزنش، سکوت طولانی یا کناره‌گیری واکنش نشان می‌دهند. این آمار روشن می‌کند که خشم یک ابزار طبیعی برای بیان نیازها، مرزها و احساسات است، مشروط بر آنکه زوجین روش‌های مدیریت مؤثر را بلد باشند.

همچنین مطالعه نشان داد که تقریباً ۷۰٪ از مشکلات در ازدواج‌ها “پایدار” هستند یعنی به عنوان تفاوت‌های شخصیتی یا سبک‌های رفتاری باید آن‌هارا پذیرفت؛ نمی‌توان به‌کلی آن‌هارا حل کرد، بلکه باید با آنها کنار آمد.

به گفته گاتمن چندتکنیک‌ ساده اما مؤثر می‌توانند نقش خشم را در روابط به ابزاری سازنده و تقویت‌کننده تبدیل کنند، از جمله استفاده از جملات «من» به جای «تو» هنگام بیان احساسات، استراحت بین بحث به مدت کوتاه برای آرام شدن، و تمرکز بر حل مسئله به جای سرزنش طرف مقابل!

نتیجه مطالعات نشان می‌دهد که توانایی مدیریت خشم و بازگشت به گفتگو پس از تنش، پیش‌بینی‌کننده اصلی دوام و رضایت در ازدواج است. به عبارت دیگر، خشم نه دشمن، بلکه معلمی است که روابط را ارزیابی (تقویت یا تضعیف)می‌کند، بسته به اینکه چگونه با آن برخورد شود.

ترجمه: فاطمه رضائیان